Vandaag is een rustige dag vermits we maar 200km dienen te overbruggen. Die gaan echter wel integraal over de Denali Highway die helemaal dirt road is, althans tot onze bestemming bij Tangle River/Lake.
Omdat we toch meer dan genoeg tijd hebben, besluiten we om eerst nog eens naar het Visitor Center van Denali NP te gaan.
Zoals we gisteren ook al schreven, trekken we daar eigenlijk altijd veel te weinig tijd voor uit, niettegenstaande er een schat aan informatie te vinden is en dat is in dit VC niet anders.
We gaan ook naar een 25 minuten durende film kijken over de 4 seizoenen in Denali.
In Denali NP is er naast het VC ook een grote bookstore en daar gaan we ook nog een kijkje nemen. Daar is er een signeersessie van een lokale fotograaf die er zijn foto's/boeken/kalenders verkoopt. Vermits het nog vrij vroeg is en er dus nog niet veel volk is, neemt hij ruimschoots de tijd om een babbel met ons te slaan. We kopen dan ook met veel plezier een kalender van 2016 van hem, die hij ook nog signeert. Liever dit een gans jaar aan de muur dan een zoveelste "anonieme" kalender van alle Nationale Parken.
Dan is het tijd voor een dagje dirt road, de Denali Highway. Men mag zich overigens alles voorstellen bij deze weg, behalve een highway. De reden voor deze benaming is gewoon omdat de Denali Highway van bij zijn opening in 1957 tot de opening van de Parks Highway, de enige toegangsweg was voor al wie naar Denali NP wilde gaan.
We reden deze weg ook al in 2012 en vonden het toen zo'n mooie route in de meest pure wildernis, dat het bij het plannen van deze reis als een paal boven water stond dat die er ook nu absoluut moest bij zijn. Verschillende autoverhuurbedrijven verbieden deze weg te rijden. Wij hebben niet gekeken of dit ook in het contract stond met Hertz. Wat niet weet, niet deert...
Al hadden we nu eens op echte blauwe lucht gehoopt, toch is het bijna identiek hetzelfde weer als in 2012, nl. zwaar bewolkt met nu en dan een streepje zon.
Als we nog maar net vertrokken zijn, staat er al een auto aan de kant om een lekke band te vervangen..als dat maar goed komt...
Op diverse plekken is men aan de weg aan het werken en die stroken liggen er veel slechter bij dan waar ze niet gewerkt hebben. In de werfzones heeft men immers de bovenste laag afgeschraapt en liggen alle stenen, grote en kleine, veel losser dan op de niet-bewerkte stroken. Gelukkig is er hier zo goed als geen verkeer en werken ze altijd slechts aan 1 kant van de weg, zodat we zonder probleem op het andere vak kunnen rijden om die losse stenen te vermijden.
De landschappen zijn bijzonder mooi, gaande van de hoge besneeuwde pieken en gletsjers van de 900km lange Alaska Range tot talloze meren in de toendra. Door de hoge noordelijke ligging van Alaska ligt de boomgrens hier op zowat 900m boven zeespiegel en daar rijden we zo goed als voortdurend boven. Daardoor geen door bomen belemmerde vergezichten.
Dit is het echte Alaska, ver van de bewoonde wereld en niets dan wildernis, zo ver het oog reiken kan. Dat is ook de reden waarom we hier al na slechts 3 jaar wilden terugkomen.
Het hoogste punt van de Denali Highway is McLaren Summit, met zijn 4086ft of 1286m. Daar zien we ook een all road truck staan met Duitse nummerplaat.
Dat wordt dus even een babbeltje slaan. Het blijkt een jong koppel te zijn dat een jaar verlof genomen heeft en in januari gestart is in Baltimore met hun road trip van 1 jaar door de VS. Het was een heel aangenaam en leerrijk gesprek maar veel van deze moeten we toch niet meer ontmoeten of binnenkort staat er ook een dergelijke truck op de oprit van ons huis en enige tijd later op de boot richting VS...
We genieten nog van de landschappen, inclusief beverdammen en komen rond 16u30 aan bij Tangle River Inn, de plek waar we ook in 2012 sliepen.
Het is er heel basic en in tegenstelling tot in 2012, nu zelfs helemaal géén wifi, maar we vinden het een sympathieke locatie in the middle of nowhere. Het is ook de plek waar het asfalt opnieuw begint voor wie richting Paxon rijdt.
Bovendien is de eigenares ook de enige vrouw naar wie, bij leven, een berg genoemd is: Naidine Mountain. Ze heeft deze eer te danken aan haar belangeloze inzet voor de Amerikaanse veteranen die hebben en houden verloren zijn door naar de oorlog te trekken. President Bush reikte haar destijds deze onderscheiding uit.
Direct naast de cabins ligt het grote Tangle Lake en men kan er gratis gebruik maken van de kano's.
Uiteraard eten we hier voor avond en vermits er anders niets te beleven valt liggen we, voor 1 keer, vroeg onder de wol.
Omdat we toch meer dan genoeg tijd hebben, besluiten we om eerst nog eens naar het Visitor Center van Denali NP te gaan.
Zoals we gisteren ook al schreven, trekken we daar eigenlijk altijd veel te weinig tijd voor uit, niettegenstaande er een schat aan informatie te vinden is en dat is in dit VC niet anders.
We gaan ook naar een 25 minuten durende film kijken over de 4 seizoenen in Denali.
In Denali NP is er naast het VC ook een grote bookstore en daar gaan we ook nog een kijkje nemen. Daar is er een signeersessie van een lokale fotograaf die er zijn foto's/boeken/kalenders verkoopt. Vermits het nog vrij vroeg is en er dus nog niet veel volk is, neemt hij ruimschoots de tijd om een babbel met ons te slaan. We kopen dan ook met veel plezier een kalender van 2016 van hem, die hij ook nog signeert. Liever dit een gans jaar aan de muur dan een zoveelste "anonieme" kalender van alle Nationale Parken.
Dan is het tijd voor een dagje dirt road, de Denali Highway. Men mag zich overigens alles voorstellen bij deze weg, behalve een highway. De reden voor deze benaming is gewoon omdat de Denali Highway van bij zijn opening in 1957 tot de opening van de Parks Highway, de enige toegangsweg was voor al wie naar Denali NP wilde gaan.
We reden deze weg ook al in 2012 en vonden het toen zo'n mooie route in de meest pure wildernis, dat het bij het plannen van deze reis als een paal boven water stond dat die er ook nu absoluut moest bij zijn. Verschillende autoverhuurbedrijven verbieden deze weg te rijden. Wij hebben niet gekeken of dit ook in het contract stond met Hertz. Wat niet weet, niet deert...
Al hadden we nu eens op echte blauwe lucht gehoopt, toch is het bijna identiek hetzelfde weer als in 2012, nl. zwaar bewolkt met nu en dan een streepje zon.
Als we nog maar net vertrokken zijn, staat er al een auto aan de kant om een lekke band te vervangen..als dat maar goed komt...
Op diverse plekken is men aan de weg aan het werken en die stroken liggen er veel slechter bij dan waar ze niet gewerkt hebben. In de werfzones heeft men immers de bovenste laag afgeschraapt en liggen alle stenen, grote en kleine, veel losser dan op de niet-bewerkte stroken. Gelukkig is er hier zo goed als geen verkeer en werken ze altijd slechts aan 1 kant van de weg, zodat we zonder probleem op het andere vak kunnen rijden om die losse stenen te vermijden.
De landschappen zijn bijzonder mooi, gaande van de hoge besneeuwde pieken en gletsjers van de 900km lange Alaska Range tot talloze meren in de toendra. Door de hoge noordelijke ligging van Alaska ligt de boomgrens hier op zowat 900m boven zeespiegel en daar rijden we zo goed als voortdurend boven. Daardoor geen door bomen belemmerde vergezichten.
Dit is het echte Alaska, ver van de bewoonde wereld en niets dan wildernis, zo ver het oog reiken kan. Dat is ook de reden waarom we hier al na slechts 3 jaar wilden terugkomen.
Het hoogste punt van de Denali Highway is McLaren Summit, met zijn 4086ft of 1286m. Daar zien we ook een all road truck staan met Duitse nummerplaat.
Dat wordt dus even een babbeltje slaan. Het blijkt een jong koppel te zijn dat een jaar verlof genomen heeft en in januari gestart is in Baltimore met hun road trip van 1 jaar door de VS. Het was een heel aangenaam en leerrijk gesprek maar veel van deze moeten we toch niet meer ontmoeten of binnenkort staat er ook een dergelijke truck op de oprit van ons huis en enige tijd later op de boot richting VS...
We genieten nog van de landschappen, inclusief beverdammen en komen rond 16u30 aan bij Tangle River Inn, de plek waar we ook in 2012 sliepen.
Bovendien is de eigenares ook de enige vrouw naar wie, bij leven, een berg genoemd is: Naidine Mountain. Ze heeft deze eer te danken aan haar belangeloze inzet voor de Amerikaanse veteranen die hebben en houden verloren zijn door naar de oorlog te trekken. President Bush reikte haar destijds deze onderscheiding uit.
Direct naast de cabins ligt het grote Tangle Lake en men kan er gratis gebruik maken van de kano's.
Uiteraard eten we hier voor avond en vermits er anders niets te beleven valt liggen we, voor 1 keer, vroeg onder de wol.
Overnachting in Tangle River Inn
Aantal gereden km: 256
Geen opmerkingen:
Een reactie posten