14 juli 2015 - Kennicott - Root Glacier



Als we deze morgen de gordijnen opentrekken zien we niets dan blauwe lucht. Dat ziet er dus alweer heel goed uit. Wat een verschil toch ten opzichte van onze Alaska-reis in 2012.

Na het ontbijt trekken we onze wandelschoenen aan voor een tocht richting Root Glacier.  Die komt van de 2.040m hoge Donoho Peak en ligt pal naast de met rotsen en grind bedekte Kennicott Glacier die op zijn beurt naar beneden komt van de 5.000m hoge Mount Blackburn, de hoogste berg van de Wrangell Mountains en de 5e hoogste van de VS.

We zijn van plan om helemaal tot het einde van het pad te gaan, dat is zo'n 8km one way. Iets langer dus dan gisteren maar eigenlijk een vrij makkelijke hike vermits er slechts 350 hoogtemeters moeten overwonnen worden.

We komen opnieuw langs de Kennecott Mine waar men volop bezig is met restauratie.



En Amerikaanser kan het bijna niet...


De Kennicott Glacier is zo goed als volledig bedekt met stenen en gruis, veroorzaakt door het terugtrekkende ijs.




We wandelen eerst nog door wat vegetatie.

 
Maar al snel krijgen we volledig open uitzichten op zowel de Kennicott Glacier, als de Root Glacier én Donoho Peak die ook stilaan helemaal wolkenvrij komt. Het is al behoorlijk warm aan het worden en gelukkig hebben we vandaag zowel onze korte broek als korte mouwen aangetrokken.






Na 2u en 20min komen we bij het eindpunt van het pad, waar de uitzichten gewoonweg schitterend zijn. We zijn hier ook net onder de Eiri Mine, één van de 3 grote mijnen, naast Bonanza (waar we gisteren waren) en Jumbo Mine. Onwaarschijnlijk is het feit dat die 3 mijnen met een tunnelcomplex van zo'n 110 km met elkaar verbonden waren, dwars door de bergen...we spreken over de jaren 1900-1910...

De kabels naar de Eiri Mine liggen er nog bij precies alsof ze pas gisteren geïnstalleerd werden.




Bij het eindpunt is er een klein vlak plateau en daar is er net een meisje van voor in twintig bezig met haar tentje in de rugzak te stoppen. Ze blijkt sinds mei in McCarthy te werken en te wonen (in haar tent), maar gisteren en vandaag had ze vrijaf.
Ze besloot dus gewoon om haar "huis" in McCarthy mee te nemen naar hier voor 1 nacht. Helemaal alleen in bear country, aan de rand van een gigantische gletsjer en 8km verwijderd van de dichtsbijzijnde bewoners, namelijk wijzelf in de Kennicott. Hoe anders is het leven hier toch dan bij ons in Europa.
We blijven nog wat praten en daarna zijn we er helemaal  alleen.








Het is inmiddels na de middag geworden en we kunnen ons onmogelijk een mooiere plaats voorstellen om te lunchen.


We blijven hier zowat 2 uur en besluiten dan maar om terug te keren. Eerst komen er echter nog 4 jongeren langs, 3 jongens en 1 meisje, en die trekken nóg verder door. Er is immers nog een "primitive campground" enkele kilometers verder, bij een gletsjermeer. Eén van hen (iemand van San Francisco) draagt onwaarschijnlijk veel  fotografiemateriaal mee, 2 statieven, een time-lapse slider en fototoestellen. Dat allemaal naast zijn andere kampeeruitrusting voor enkele dagen. Uiteraard blijven we met hen nog wat babbelen en hij geeft ons ook zijn naamkaartje. Als we terug in de lodge komen gaan we naar zijn website en FB-pagina en daar blijkt dat hij zo maar eventjes meer dan 250.000 volgers heeft. Een prutser zal het dus wel niet zijn. Als we opnieuw een goede internetverbinding hebben, moeten we zeker eens zijn website van naderbij bekijken.
We zien hen nog hoger klimmen in een onwaarschijnlijk mooi landschap.


De terugweg verloopt heel vlot, ondanks het feit dat de zon nu echt wel ongenadig brandt...naar Alaska-normen... Het is nu immers voortdurend lichtjes bergaf.
En bij dergelijke uitzichten is het ook niet bepaald saai...







We voelen ons nog kiplekker en hebben helemaal geen zin om nu al naar de lodge te gaan. We besluiten dus om de afslag te nemen naar de Root Glacier zelf. Vanaf hier kan men echt óp de gletsjer.




Gevaarlijk is dit nu niet vermits er geen sneeuw ligt en er dus ook geen verborgen spleten zijn. Vooraf had men ons gezegd dat we absoluut crampons (spikes) nodig hadden, maar dat was helemaal het geval niet.
Door de hoge temperatuur ligt er immers een dun laagje vrij zacht, korrelig ijs en dat is helemaal niet glad, integendeel zelfs, het stappen gaat gewoon zoals op een verhard pad.






De temperatuur en de uitzichten zijn hier heerlijk. Het is windstil, volle zon en Mount Blackburn komt ook bijna helemaal uit de wolken.
We zien dus zowel Mount Blackburn, de Kennicott Glacier, Donoho Peak en de Root Glacier (waar we op lopen). Dat is echt Wrangell St-Elias National Park op zijn best.
De "fotografie" wolken maken het plaatje helemaal  compleet.









We blijven hier meer dan een uur en mochten we een matje/stoeltje bij gehad hebben, dan waren we zeker en vast nog heel wat langer gebleven.
Dit behoort absoluut tot de hoogtepunten van deze vakantie (tot nog toe).

Men kan hier ook aan ijsklimmen doen.


Op de terugweg blijven we achterom kijken naar zoveel schoonheid en pure, ongerepte natuur.


 



Het is 17u15  als we terug in Kennicott zijn.



De zon zit precies tussen de 4 schoorstenen van de Power Plant.




We hebben in totaal een kleine 20km gestapt over 560 (x2) hoogtemeters, maar in dergelijke omgeving voelt men helemaal geen vermoeidheid.


Dat krijgen we nog te zien van uit onze kamer...




Net vóór het avondeten zien we de kok nog bezig in de tuin om wat groene versiering te verzamelen voor op tafel.


Heel jammer dat het internet hier zo traag is waardoor we geen foto's kunnen uploaden (noot: foto's werden inmiddels allemaal gepost eens we terug thuis waren).
Maar ach, er zijn veel mooiere dingen in het leven. Het is nu immers inmiddels na 23u en ik zit nog altijd buiten op de porch deze blog te schrijven. Dit terwijl de zon langzaam achter de bergen verdwijnt.
We moeten even checken of we toch wel degelijk in Alaska zijn...
Een andere reden om dat eens na te kijken is het feit dat we de afgelopen 2 weken nog zo goed als geen enkele mug gezien hebben, dit terwijl  we in 2012 amper konden buitenkomen zonder ons eerst helemaal met een anti-mug product in te spuiten.

Iemand van de lodge kwam mij daarnet overigens vragen of ik straks de voordeur wil sluiten want iedereen ligt al in bed... Hoe heerlijk en bijna onaards om hier te verblijven.
Hoe spijtig dan ook dat we morgen deze "heaven on earth" dienen te verlaten. We vertrekken om 13u30 met de shuttle naar de airstrip van McCarthy waar we om 14u het vliegtuig nemen naar Chitina.
Hopelijk is het dan ook zo'n mooi weer want deze scenery willen we ook wel eens uit de lucht zien.

Laatste foto voor vandaag...22u15


Het weer: prachtige, zonovergoten dag bij zo'n 20-25°C

Overnachting in Kennicott Glacier Lodge
Aantal gereden km: 0

1 opmerking: