12 juli 2015 - Valdez - Chitina - McCarthy - Kennicott



Het regent pijpenstelen als we deze morgen opstaan en sinds we in Alaska zijn, is dit eigenlijk nog maar de eerste keer dat het echt goed doorregent.
Behalve onze autorit naar Chitina en vandaar de vlucht naar McCarthy, annex shuttle naar Kennicott staat er eigenlijk niets speciaal op het programma voor vandaag. Voorlopig hebben we dus niet al te veel last van de regen.
Aan tafel is er nu een Duits koppel met wie we heel lang blijven praten terwijl we ons nog maar eens laten verwennen door een heerlijk ontbijt, met veel liefde klaargemaakt door onze gastvrouw Rose.
Blijkt dat we zondag aanstaande zelfs op dezelfde terugvlucht Anchorage-Frankfurt zullen zitten. Wat is de wereld toch klein.

Wat we zeker nog moeten doen vooraleer te vertrekken is de bagage herschikken. We mogen immers maar 13 kg per persoon meenemen. We nemen wat hikerskledij mee en voor het overige zal er zeker en vast niet verwacht worden dat we 's avonds gaan eten in galakledij.

Het is al na 11u als we afscheid nemen van Rose en haar hond Abbey. Wat een lieve, aangename gastvrouw (en hond) was dit voor die korte tijd dat we er waren.

Eerst rijden we nog eens langs Old Valdez Town. Dat is het gedeelte dat na de zware aardbeving van 1964, en daaropvolgende tsunami volledig in zee verdween en/of moest afgebroken worden wegens té grote schade.
Nu is er, behalve genummerde palen met foto's van de vroegere gebouwen, helemaal niets meer te zien.



Door de laaghangende wolken vallen er toch nog enkele bijzondere foto's te maken van een gigantische tanker die de haven van Valdez aan het binnenkomen is.



Tijdens ons verblijf hier in 2012 en dit jaar, reden we in totaal zo'n 10 keer door Keystone Canyon en telkens hadden we er regen. Vandaag is het niet anders. Niettegenstaande het in Valdez al opnieuw droog was toen we er vertrokken, is het in Keystone Canyon toch weer aan het regenen. De reden hiervoor is dat de bergen hier als een bijna vertikale wand uit de oceaan oprijzen waardoor alle wolken er tegenaan botsen en hier dus ook hun regen lozen.
Eens Keystone Canyon voorbij ligt de weg er zelfs volledig droog bij en heeft het hier zelfs helemaal niet geregend.

Naarmate we richting Chitina rijden wordt het weer steeds mooier én warmer, tot 20°C. Het is hier al precies zoals in IJsland, waar de leuze geldt: "if you don't like the weather, wait 10 minutes".

We komen om 13u45 aan op "Chitina Airport".



We hebben dus nog zowat 45 min vooraleer we moeten "boarden", nog wat tijd dus om ons broodje te eten dat we deze morgen nog gaan halen zijn in de Safeway.
We doen ook nog eens iets wat anders/elders totaal onmogelijk is: we gaan gewoon midden de "startbaan" staan voor een foto.


Na een tijdje van de zon genoten te hebben horen we in de verte een "gezoem". Dat moet wel ons vliegtuig(je) zijn.



Er is zelfs meer dan 1, meer bepaald 2. Dat hadden we, aan het aantal passagiers te zien, al enigszins verwacht. We zijn immers met 12, en zelfs dat is nog te veel voor de 2 vliegtuigen van Wrangell Mountain Air.
Blijkt dat er een Duits koppel op de vlucht geboekt staat van 16u45 en niet om 14u45. Die moeten dus nog "even" wachten...

Het inchecken verloopt als volgt: "what is your name? Ok". Daarbij wordt op geen enkel papier of wat dan ook gekeken. De 10 passagiers worden over de 2 vliegtuigen verdeeld, net als de bagage. Die hoeft niet noodzakelijk bij de eigenaar te blijven. Er wordt gewoon verdeeld op omvang en gewicht. Ook de plaatsen in het vliegtuig worden op die manier toegewezen, dit om het gewicht zo goed mogelijk te verdelen.


Onze piloot is een piepklein vrouwtje die deze job al 30 jaar doet. Ze moet haar stoel zo ver mogelijk naar voor schuiven en steekt dan nog eens een dik kussen achter haar rug om bij de pedalen en het stuur te kunnen.
Het opstijgen verloopt vlekkeloos en we zijn na nauwelijks enkele seconden al de lucht in.







Niettegenstaande de bewolking zijn de uitzichten toch heel mooi, niet in het minst de prachtige regenbogen die we voortdurend zien. Die gaan allemaal van grond tot grond, een volledige 180 graden dus.






Mountain Goats hoog in de bergen


Het tweede vliegtuig van Wrangell Mountain Air


Na zowat 35 minuten komen we bij de Kennicott en Root Glacier waar de piloot nog eens mooi overvliegt.













De restanten van de Erie Mine


Kennicott








We landen op McCarthy Airstrip waar we opgewacht worden door een shuttle van de Kennicott Glacier Lodge.



Dit is een video van de volledige vlucht van Chitina naar McCarthy. De reden dat de beelden niet stabiel zijn, is dat de GoPro vastgemaakt was op de zijruit en die was...van plexiglas...





Na zo'n 10 minuten komen we daar aan. De lodge is prachtig gelegen pal naast de gletsjer, maar wie hier mooi blauw ijs verwacht, is eraan voor de moeite: de gletsjer ligt al altijd bedekt met een dunne laag puin (5-20cm dik). Het doet ons dan ook eerder aan de Smokey Mountains in Utah denken.


Het is een zalige temperatuur en we genieten wat van de zon in de tuin van de lodge.



Daarna gaan we nog wat op verkenning in Kennicott.


De mijn zélf wordt merkwaardig genoeg KennEcott genoemd, en het dorp dus KennIcott.







De grote stookruimte



Hier werden alle treinen volgeladen met het kostbare koper.


Alles hier is ontstaan rond 1900 toen hier, midden de ruige wildernis van Alaska waar geen wegen, rivieren of wat dan ook lagen, door 2 mannen (Jack Smith and Clarence Warner) koper ontdekt werd. Dit bleek één van de rijkste kopervelden te zijn die ooit gevonden werd.
De eerste investeerders waren de, later, bekende namen Guggenheim en J.P. Morgan.
Het koper moest van uit deze plaats, in the middle of nowhere, uiteraard vervoerd worden naar de bewoonde wereld en daarvoor werd besloten om een spoor aan te leggen naar Cordova, en van hieruit kon het verder per schip naar de smelterij.
Het dorp Kennicott werd gesticht en er kwamen slaapplaatsen voor de mijnwerkers, winkels, een ontspanningscentrum, school en tennisvelden. Bijna alle bouwwerken zijn hier in eenzelfde rode kleur geverfd. De reden hiervoor is simpel: het was toendertijd de goedkoopste verf.
Er waren 5 mijnen: Bonanza, Jumbo, Mother Lodge, Erie and Glacier. Glacier werd enkel tijdens de zomer ontgonnen en maakte deel uit van Bonanza.
Bonanza en Jumbo bevonden zich op de Bonanza Ridge, zo'n 5 km van Kennicott. De Mother Lodge was gelegen op de oostelijke helling van Kennicott en was verbonden via een tunnelnetwerk met Bonanza, Jumbo en Erie.
De Erie Mine was op de noordwest helling van de Bonanza Ridge en keek uit over de Root Glacier, zo'n 6 km van Kennicott.

Tijdens de recessie van 1930 daalden de koperprijzen en de Glacier Mine was de eerste die sloot. Daarna volgden Mother Lodge (juli 1938) en de laatste 3, Erie, Jumbo en Bonanza in september 1938.
De laatste trein verliet Kennicott op 10 november 1938 en herschiep het dorp in een spookstadje.
De bewoners verlieten het dorp bijna van het ene moment op het andere en alles werd er achtergelaten. Een beeld dat een beetje doet denken aan de verlaten huizen en scholen rond Tsjernobyl, maar dan gelukkig wel niet om dezelfde reden.
Van 1939 tot 1950 was Kennicott volledig verlaten, op 3 families na, die er min of meer de "wacht" hielden.

Eind van jaren 60 werd een poging gedaan om de mijnen terug op te starten, maar al snel werd duidelijk dat de opbrengst niet zou opwegen tegen de hoge exploitatiekost.
Het bedrijf dat eigenaar was van de gebouwen en mijnen besloot om de volledige stad te vernielen om eventuele ongevallen te voorkomen.
Enkele gebouwen werden inderdaad vernield, maar al snel werd ook daarmee gestopt en de meeste bleven bestaan. Sindsdien wordt heel wat werk gestoken in de renovatie van deze historische gebouwen.
Overal in het dorp ligt echter nog achtergelaten materiaal, ijzer en staal, kabels, treinsporen enz. Heel merkwaardig om zien.

Om 19u stipt is er in de lodge "diner family style", wat inhoudt dat iedereen aan tafels van 8 personen zit, die men niet zelf kiest. Heel goed systeem want op die manier leert men ook andere mensen kennen.
En laat ons nu net naast 2 broers (rond de 60-65 jaar oud) zitten uit...Utah. Groter kon het, gelukkige, toeval echt niet zijn, want net zoals wij, zijn ze als het ware bezeten door alles rond het Paria Plateau en Grand Staircase Escalante.
Ontelbare keren deden ze al de hikes door de Coyote Gulch, Stevens Canyon, de ganse Hole in the Rock Road enz enz. Wat een toeval en wat een gespreksstof ineens.
De uitdaging werd al snel om zaken te noemen en/of foto's te tonen met de vraag "you know where this is?". We waren toch blij om ook enkele "onbekende" plekken te kunnen tonen (White Domes, Secret Spire, King of Wings (al ligt deze laatste in New Mexico)). We kregen alvast een naamkaartje toegeschoven met de "dwingende" vraag om hen te contacteren als we nog eens in het Zuidwesten zijn.

Na het, overigens heel lekkere, eten doen we nog een Ranger tour met heel wat uitleg over bepaalde specifieke gebouwen die anders niet voor het publiek toegankelijk zijn.
Zo leren we dat er hier rond de 550 mijnwerkers aan de slag waren, het hele jaar door, dus ook gedurende de ijzige, donkere wintermaanden. Bovendien hadden ze slechts 2 vrije dagen: kerstmis en 4 juli.




We zien de keuken met de originele fornuizen, de "sporthal" waar ze balsporten konden doen of waar er 's avonds, na een lange werkdag, opvoeringen georganiseerd werden.




We lopen door de "bunker house" waar iedereen sliep en ook hier precies zoals het in 1938 achtergelaten werd. Heel bijzonder dat er hier in bijna 100 jaar zo goed als niets veranderd is, zoals hier een slaapkamertje.


In Alaska zijn de mooie, dramatische wolkenluchten ook nooit ver weg.







In de lodge is het vanaf 22u reeds bijzonder stil en is blijkbaar iedereen al gaan slapen.
Nu 23u40 en hoog tijd dus dat wij dat ook gaan doen.



Het weer: mooi, tot 20°C.

Overnachting in Kennicott Glacier Lodge
Aantal gereden km: 192

Geen opmerkingen:

Een reactie posten