04 juli 2015 Seward Harding Icefield



Deze nacht lagen we pas om 1u30 onder de wol. We waren naar het vuurwerk gaan kijken ter gelegenheid van 4 juli en daarna zijn we nog wat blijven rondkijken naar alle drukte hier in Seward. Enerzijds dus voor de 4e juli en het bijhorend vuurwerk, maar anderzijds ook voor de jaarlijkse loopwedstrijd Mountain Run, waarbij men "gewoon" zo snel mogelijk een berg moet op- en aflopen. Vorig jaar was de snelste tijd 40 minuten.
Onvoorstelbaar eigenlijk hoeveel RV's en campers er hier langs het strand staan en om middernacht brandden er nog heel wat kampvuren en barbecues.
Ook heel bizar was om op dat uur vuurwerk te zien bij een nog volledig heldere hemel. De lucht kleurde zelfs helemaal rood van de ondergaande zon .

Deze morgen dan werden we pas ruim na 8u wakker en door de drukte hier moesten we ook nog eens ontzettend lang wachten op ons ontbijt. Daardoor konden we maar om 11u vertrekken naar de trailhead van de Harding Icefield. Bovendien moesten we ook nog eerst stoppen bij de Safeway om iets te gaan halen om onderweg te eten.
Uiteindelijk startten we dan pas echt met stappen om 11u20. Het is op dat ogenblik nog helemaal droog, maar wel zwaar bewolkt. De weersvoorspelling geven ook regen vanaf 13u en dat zal later ook blijken te kloppen.


We houden er een stevig tempo op na want er wordt overal 6-8 uur opgegeven als duurtijd voor deze hike en we zijn dus redelijk laat vertrokken. De Harding Icefield trail is dan ook zo'n 13km lang en klimt heel stevig van 105m hoogte naar 1071m, over een afstand van 7,66km.
De eerste 2,5km gaan via een bospad waardoor we geen open zicht hebben op de immense ijsvlakte. Nog eens 1,5km verder zijn we boven de boomgrens en zien we duidelijk waar we naartoe moeten.




Het is echt een bijzonder lastige hike, niet in het minst omdat het onze eerste van dit verlof is, zonder dat we wat hebben kunnen opbouwen. Ik denk dat we vorig jaar in Glacier NP en Yoho NP hikes deden die nóg lastiger waren, maar dan hadden we al enkele andere, makkelijkere gedaan. De lastigheid zit hem vooral in de bijzonder hoge stijgingsgraad én de ondergrond die hoofdzakelijk uit grote rotsen bestaat waar we voortdurend moet opklauteren. Was ik blij dat ik nu wél mijn wandelstokken gebruikte, dit in tegenstelling tot vorig jaar.
Bij Marmot Meadows krijgen we de gletsjer heel mooi te zien.




We ontwaren zelfs zowaar een (ijs)hoodoo.


De uitzichten, zelfs met de vele bewolking, zijn wel schitterend.




Nog 2 km klimmen, maar wie denkt dat dit wat minder is, is er aan voor de moeite. Het pad klimt meedogenloos verder en na een tijdje gaat het ook voortdurend door de sneeuw. Ook dit is niet bepaald 'a walk in the park', want we glijden langs alle kanten, ook al omdat het zo sterk stijgt.


Deze hikers hebben al de top gehaald. Het lijkt dichtbij, maar jammer genoeg is het heel sterk ingezoomd.


Als we bijna boven zijn, wordt het ook heel wat kouder en waar we tot nog toe enkel met een thermisch T-shirt en quick dry T-shirt stapten, is het nu tijd om een windstopper én regenvest aan te trekken. Het is nu inderdaad ook constant aan het miezeren en waar we niet beschermd zijn door rotsen of hellingen staat er ook een stevige wind. Die voelt extra koud aan omdat hij aangevoerd wordt over de enorme gletsjer.

Op zo'n 150m van de top staat een Emergence Shelter waar men gebruik kan van maken als het weer té slecht wordt.


Dat laten we echter links liggen (eigenlijk is het rechts...) en stappen ineens door tot helemaal boven. Daar is de zichtbaarheid inmiddels zo goed als nul, maar we zijn tenminste helemaal tot boven geweest.



We kijken op de GPS en het blijkt dat we 2u49min geklommen hebben voor 7,66 km en 1066 hoogtemeters.
We schuilen wat achter een rotswand en eten hier onze lunch. Dat is toch heel wat leuker dan te gaan schuilen in een houten hut. Omgeven door de natuurelementen smaken de broodjes dubbel zo lekker.
Gelukkig zijn we in 4 lagen gekleed (thermisch + quick dry T-shirt, windstopper, ademende regenvest/windstopper) en voelen we eigenlijk niets van de kou/regen.


Na zowat een halfuurtje vertrekken we terug naar beneden. We gaan eerst nog eens een kijkje nemen in de shelter en we zien dat alle houten wanden én plafond volledig volgeschreven staan met namen en data. De oudste die we vinden is van 1999.

Nu zijn de grote sneeuwvlaktes waar we door moeten echte bondgenoten want het glijden gaat bijzonder goed én snel.


Zoals zo dikwijls op dergelijke hikes zien we ook nu weer mensen naar boven trekken met kledij/schoenen waarbij men nauwelijks kan geloven hoe het mogelijk is. We komen zelfs 4 Aziaten tegen (ouders en 2 tieners) die gewoon op stoffen baskets lopen (!) en de enige "rugzak" die ze bij hebben is een plastieken wegwerptasje van Safeway. We komen ze tegen net vóór de sneeuw begint en we zien ze nog twijfelen of ze al dan niet zullen doorstappen. We zeggen hen dat het daarboven écht koud is en dat de rest van het pad door de sneeuw loopt. Blijkbaar hadden ze toch nog een beetje grijze massa en hebben ze, gelukkig, rechtsomkeer gemaakt.

Heel wat rotsen liggen er door de regen spekglad bij en mijn wandelstokken hebben dan ook verschillende keren mijn dierbare rug gered...
Na nog wat fotostops (niet evident met die miezerige regen) zijn we na 2u03 terug beneden.




 



De totale afstand (auto-top-auto) was 15,39 km, 2132 hoogtemeters en 4u52min.


In totaal deden we er dus nog geen 5u over, in plaats van 6-8u. Zouden we misschien een beetje té snel gestapt hebben? In elk geval stellen we achteraf vast dat niemand ons voorbijgestoken heeft terwijl heel wat andere hikers zo vriendelijk waren om aan de kant te gaan om ons doorgang te verlenen.
Zo is het eigenlijk wel meestal als we gaan hiken, maar iedereen heeft nu éénmaal zijn eigen tempo dat best gevolgd wordt zowel tijdens het klimmen als tijdens het dalen. Gelukkig hebben wij beiden, ondanks het leeftijdsverschil van bijna 40 jaar, zo goed als hetzelfde tempo (al moet ik eerlijk toegeven dat ik, tijdens het klimmen, soms vrije doorgang geef aan mijn zoon...).

Het enige wild life dat we vandaag gezien hebben was een marmot. We hebben wel berenuitwerpselen op het pad zien liggen en mensen die ons tegemoet kwamen hadden ook een beer gezien, maar wij niet.
Gelukkig hebben we dus de bear spray nog altijd niet moeten gebruiken. Het kan wel leuk zijn om deze dieren te zien, maar door de hoge begroeiing waar we vandaag doorliepen kan het soms, zowel voor de beer als voor ons, tot een verrassende confrontatie komen en daar kijkt niemand echt naar uit.

We kunnen de hike naar de Harding Icefield aan iedereen aanraden met een goede conditie én voorzien van een correcte uitrusting (schoenen/kledij). Hiken in Alaska is immers niet zoals elders en alhoewel de weersomstandigheden in alle bergen heel snel kunnen omslaan, is het hier ook zo dat men zelden bij echt hoge temperaturen zal stappen. Iemand die ver op voorhand deze hike plant, voortgaand op de heel wat mooie foto's die op internet te vinden zijn, zal er ook heel dikwijls aan zijn voor de moeite. Niet voor niets noemt met in Alaska regen, liquid sunshine...
Maar deze hike doet men gewoon voor de schitterende natuur waarin men gedurende enkele uren vertoeft. Een zonnige dag is uiteraard meegenomen, maar zelfs vandaag in dat miezerige weer hebben we met volle teugen genoten.

We stoppen nogmaals bij de Safeway om een dessert te halen waarvan we denken dat we het toch wel verdiend hebben en de daaropvolgende douche (koud of warm maakte eigenlijk niet veel uit) mocht wel eeuwig blijven duren...

Voor het avondeten kijken we, zoals meestal, op Tripadvisor en daar staat The Cookery op nummer 2 van de 44 restaurants in Seward. Het blijkt een pas geopend restaurant te zijn en dat willen we wel eens een kans geven. Wel, we kunnen zeggen dat we daar ab-so-luut geen spijt van gehad hebben. We zijn al zoveel in de VS geweest, maar dat behoort toch absoluut tot het beste wat we hier ooit gegeten hebben.
Blijkbaar is de chef nog verkozen geweest tot beste vischef van Alaska en dat wilt toch wel wat zeggen.
Naast vis is hun specialiteit, bacon. Bacon? Ja, inderdaad, maar niet zoals je bij bvb Denny's krijgt bij het ontbijt. We hebben een toast bacon gegeten als voorgerechtje en dat was al om duimen en vingers van af te likken.
Daarna koos ik voor de zwaardvis en mijn zoon voor "meatloaf" en ook die 2 gerechten waren echt outstanding. Geen grote porties, maar dat zeggen ze ook op voorhand, "no big American portions", maar wát een genoegen voor de smaakpapillen was dit. Er waren ook nog meer "no American style"-zaken: een zacht achtergrondmuziekje in plaats van 10-tallen schreeuwerige TV-schermen, heel klassevol bestek, tafelkleedje, geen gratis wifi waardoor niet iedereen op zijn smartphone bezig was, maar wél met elkaar aan het spreken was,...
Als afsluiter koos mijn zoon nog voor een chocolade-dessert en vermits we in het land wonen met dé beste chocolade in de wereld, konden we ook hier als geen ander oordelen. Wel, ook dit was heel lekker.

Na de inspanning van vandaag volgt morgen de ontspanning: de Kenai Fjords Cruise. In 2012 deden we die ook al en dit was toen zo goed meegevallen dat we niet lang twijfelden om ze ook nu opnieuw te boeken.
We vertrekken om 10u en komen om 18u30 terug aan in Seward. Het avondeten wordt, ook zoals de vorige keer, opgediend op Fox Island, eigendom van Kenai Fjords Cruises en waar er overigens niemand woont.
In 2012 zagen we ontzettend veel wild life met zee-otters, zeeleeuwen, talloze walvissen, bald eagles, puffins, dolfijnen en als toetje een walvis die pal vóór onze boot uit het water kwam en wijdgapend zijn avondeten nam (zie de foto op de openingspagina van de Alaska 2012 blog).


Het weer: zwaar bewolkt met nu en dan lichte regen, na 16u opnieuw droog.

Overnachting in Breeze Inn
Aantal gereden km: 40

2 opmerkingen:

  1. Spijtig dat het zicht boven minder was. Het is inderdaad is een heerlijke hike. Hopelijk is binnen enkele weken de sneeuw wat weg van het laatste stuk want dit jaar wil ik echt de top bereiken.
    By the way, wifi in de lobby bij Breeze Inn is sterker.
    Veel plezier nog verder.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is gewoon het internet van het hotel dat zo traag is. Waar je bent maakt eigenlijk niets uit. 3 jaar geleden ook al ondervonden en ook toen naar de receptie gaan proberen, maar geen verschil...

      Verwijderen