15 juli 2015 - Kennicott - McCarthy - Chitina - Tundra Rose



Als we deze morgen de gordijnen opentrekken zien we vanuit onze kamer opnieuw Mount Blackburn badend in de zon, boven de oude mijngebouwen.



Vooraleer we terug naar de "beschaving" vertrekken willen we toch ook nog eens een bezoekje brengen aan McCarthy, het kleine dorp op 7km van Kennicott dat ineens zo in de belangstelling kwam door het, overigens redelijk belachelijke "reality", programma van Discovery Channel, "The Edge of Alaska".

We nemen de shuttle van Wrangell Mountain Air en betalen 5$ pp om naar McCarthy te rijden. Dat zouden we uiteraard ook al stappend kunnen gedaan hebben, maar het is inmiddels 10u en we worden er al om 11u30 terug opgepikt door de gratis shuttle van de lodge.

Na een kwartiertje zijn we in het dorp en het is er nóg troostelozer dan op TV. Wat zijn we blij dat we 3 nachten in Kennicott geboekt hebben want echt vrolijk wordt men hier niet van...


We herkennen wel heel wat gebouwen, maar "bekende" figuren zien we er niet.
Althans niet van tv, want ineens spreken een vrouw en jongeman ons aan met de vraag of wij Rudi en Tomas zijn. Ze blijken Ingrid en Sander te zijn van het Alles Amerika Forum, waarop we al heel wat tips met elkaar uitgewisseld hebben. We hadden altijd gedacht dat we elkaar telkens net zouden ontlopen tijdens deze reis, maar gelukkig zien we elkaar nu toch eens, en dan nog wel in het godvergeten McCarthy.
We hebben een heel leuke babbel met deze 2 toffe mensen, moeder en zoon, waarna we nog wat in de "hoofdstraat" rondlopen.





We gaan ook nog eens het museum binnen.


Hier is het wél heel interessant en een echte aanrader. Er staan talloze stukken en foto's uitgestald van de gouden jaren van de mijnen in Kennicott. Jammer dat we hier niet wat langer konden blijven want daar is onze shuttle al.
Gelukkig moet de chauffeur nog iemand afzetten aan de voetbrug zodat we deze ook eens zien.
Dat is de enige toegangsweg tot McCarthy en Kennicott. Met een auto kom je er dus niet in. Aan de overkant van de brug (richting Chitina dus) moet je de wagen parkeren en te voet over deze brug gaan.


Aan de McCarthy/Kennicott kant wordt men dan opgepikt door een andere shuttle.
Er is overigens nog een andere brug waar men wél met de auto over kan, maar deze is privé-eigendom en mag enkel maar, tegen betaling, gebruikt worden voor voertuigen die definitief in McCarthy of Kennicott blijven, zoals bvb de shuttles.

We zien nu ook dat men hier gisteren de "Rigor Mortis" naartoe gebracht heeft en hier komt hij inderdaad wel meer tot zijn recht.


We rijden terug naar de lodge voor de lunch en Ingrid en Sander komen er toevallig ook net aan om er te eten vooraleer wat rond te wandelen in Kennicott. Het wordt dus een lunch waarbij er nog heel wat reis-ervaringen uitgewisseld worden.

Als we om 13u30 vertrekken naar de McCarthy Airstrip wordt er nu echt afscheid genomen. Blij dat we deze mensen leren kennen hebben.

Mochten alle vliegreizen op die manier verlopen, dan zou dat toch wel echt een pretje zijn. Onze piloot zit immers gewoon in het zonnetje op ons te wachten.



Hij plaatst onze koffers in het vliegtuig (bearspray gaat in het onderruim) en na 5 minuten zijn we vertrokken.



Eerst doet hij weer een rondje over Kennicott, de Root- en Kennicott Glacier en dan gaat het richting Chitina.






Het weer is identiek als 3 dagen geleden, namelijk zon, regen en veel lage bewolking. Jammer maar helaas, alhoewel het ook nu toch wel genieten is van de uitzichten.

 









Landing in Chitina.






De piloten zitten lekker in het zonnetje te wachten op hun volgende passagiers. Wat een verschil met een piloot op pakweg Chicago O' Hare...


Als we terug bij de auto komen, vinden we een briefje van Ingrid en Sander tussen onze deurstijl om ons goede reis te wensen (uiteraard wisten ze toen nog niet dat we elkaar zouden zien). We willen een antwoordje achterlaten bij hun auto, maar er staan nu toch wel toevallig 2 identieke Toyota's RAV 4. Vermits het een beetje belachelijk zou zijn om iets achter te laten bij de verkeerde auto laten we het maar zo.

Ze hadden ons ook nog de tip gegeven om eens tot in Chitina te rijden. Zij hadden daar vandaag, bij de brug, 8 bald eagles gezien.
Wij hebben er jammer genoeg geen gezien, maar dat is nu eenmaal eigen aan wild life...

Vanuit Chitina rijden we ineens door naar onze verblijfplaats voor deze avond, de Tundra Rose Cottage Cabins in Sutton. Deze liggen langs de Glen Highway en pal naast de gigantische Matanuska Glacier.

De Glen Highway is een mooie weg die zich door een prachtige natuur slingert. We krijgen ook hier alle mogelijke weertypes, maar er is wel 1 constante: de overweldigende bloemenpracht van de fire weed. Dit zijn de bloemen/planten die als eerste teruggroeien na een bosbrand, maar ook nadien blijven ze een ganse zomer lang voor een roze/rood bloementapijt zorgen.


We rijden onze cottages voorbij en gaan eerst nog eens tot bij enkele viewpoints van waar we de Matanuska Glacier goed kunnen zien. De gletsjer is 43 kilometer lang en 6,4 breed en is daarmee de langste gletsjer in de VS die bereikbaar is met de auto. De gletsjer is behoorlijk actief en stroomt met een snelheid van 30 cm per dag omlaag uit de Chugach Mountains. Hij creëert tevens een zogenaamde ”weather hole”. Een fenomeen waarbij koude lucht van de gletsjer de warme lucht uit de vallei omhoog drukt richting de bergen. Hierdoor is het bijna altijd zonniger of beter weer dan in de rest van de omgeving.







Om 18u zijn we bij Tundra Rose waar we onze intrek nemen in de bijzonder verzorgde cabin met een heel mooie tuin en, tussen de bomen, uitzicht over de gletsjer.


We nemen hier in het Grand View Café ook ons avondeten.


Het weer: alle mogelijke weertypes, gaande van licht gemiezer tot hevige regen over stralende zon en mooie wolkenluchten. Temperaturen tussen de 11°C en 20°C.

Overnachting in Tundra Rose Guest Cottage
Aantal gereden km: 268

2 opmerkingen:

  1. Oooh wat is het daar toch prachtig! Ik ben je weer aan het volgen hoor, Rudi! Schitterende omgeving, ik moet toch echt eens naar Alaska gaan! Prachtige blog weer met schitterende foto's!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat moet je absoluut eens doen, Ann. Bovendien is het voor jullie "maar even om de hoek" ;-).
    Jammer genoeg zit het er zo goed als op. Straks, om 17u, gaan we het vliegtuig op. Nu wel nog even aan het ontbijten op het terras van onze cabin, met heerlijk uitzicht over de Knik River.
    We hebben heel wat mooie foto's kunnen maken van die prachtige natuur. Dat wordt dus "werken" de komende tijd om die te selecteren en online te zetten. Maar op die manier blijven we nog een tijdje reizen hé :-).

    BeantwoordenVerwijderen